Szkoła Podstawowa Nr 1 w Tuszynie
Historia Szkoły Podstawowej Nr 1 w Tuszynie – Początki i następne 300 lat.
Pierwsza wzmianka o tym, że przy kościele tuszyńskim funkcjonowała szkółka parafialna
z nauczycielem o imieniu Marcin pochodzi z 1585 roku. Szkółka parafialna – jak oddają kroniki
– prawdopodobnie istniała wcześniej, ponieważ w „Albumie Studiosorum Uniwersitatis
Cracoviensis” (tj. w spisie studentów) umieszczony jest w roku 1493 niejaki Mikołaj – syn
Andrzeja z Tuszyna. Jest wielce prawdopodobne, iż podstawy nauki tak niezbędne do
studiowania posiadł w rodzinnym miasteczku, właśnie w szkółce przykościelnej. Założenie tej
szkółki można przypisać księdzu Janowi ze Sermu (dzisiejszego Śremu), który był
proboszczem w kościele św. Witalisa w latach 1489-1501. Być może powstanie szkółki
zawdzięcza się pierwszemu udokumentowanemu proboszczowi tuszyńskiego kościoła,
plebanowi Piotrowi w latach 1439 i dalszych.
Potop szwedzki w znacznej mierze przyczynił się do upadku szkół parafialnych. Ich
upadek spowodował wzrost analfabetyzmu wśród mieszkańców Rzeczpospolitej. Tuszyńska
szkółka też była ”ofiarą” tej wojny. Konsekwencją czego był upadek tutejszej szkoły. W 1799
roku zmarł stary i schorowany ksiądz proboszcz Józef Sandyni, a probostwo w tuszyńskiej
parafii objął w następnym roku ksiądz Wojciech Jasiński, który był rodzonym bratem bohatera
powstania kościuszkowskiego w Warszawie Jakuba Jasińskiego. Ksiądz proboszcz Wojciech
Jasiński swoją pracą daleko sięgał poza obowiązki parafialne. Po zapoznaniu się
z dokumentacją parafii poznał dzieje nieistniejącej już szkółki parafialnej. Z wywiadów
przeprowadzanych poznał stan analfabetyzmu w najbliższej okolicy. Znając stan oświaty oraz
chlubne przykłady działalności tuszyńskiej szkółki parafialnej (absolwenci kontynuowali
naukę i byli też studentami Uniwersytetu Jagiellońskiego) postanowił ksiądz proboszcz
przywrócić oświatową tradycję Tuszyna i już w roku 1801 założył w mieście szkołę
elementarną. Zapisał do niej 41 dzieci, które prowadzone były przez pana Mejera
z wynagrodzeniem rocznym 967 złotych polskich pochodzących ze specjalnego podatku
szkolnego płaconego przez mieszkańców Tuszyna. Po śmierci Mejera nauczycielem został
nie chcieli płacić podatku szkolnego, który wynosił odpowiednio:
– właściciele gruntu i danin – 15 gr;
– właściciele gruntu bez danin – 9 gr;
– komornicy – 5 gr;
– starostwo i probostwo po 5 gr;
– półrolnicy z Tuszynka Starościańsiego po 8 gr;
– półrolnicy z Tuszynka Duchownego po 9 gr.2
Jak podają kroniki miejskie pan Busiakiewicz zaniedbywał lekcje, ponieważ miał wiele
innych obowiązków. Po odwołaniu go z funkcji (nie bez walki) do Tuszyna przysłano
Franciszka Knebla – nauczyciela o pełnych kwalifikacjach. Ten też miał problemy
organizacyjne. I wtedy nie wiedzieć dlaczego, szkoła w Tuszynie została spalona. Mieszkańcy
nie wyrażali zainteresowania jej odbudową. W związku z czym wykorzystał to Busiakiewicz i
wynajął swój nowy dom na potrzeby szkoły za sumę 120 zł rocznie. Przyjął też stanowisko
nauczyciela. Po roku szkołę przeniesiono do domu Andrzeja Gonickiego jednocześnie
zmieniając nauczyciela. Został nim Ignacy Radziejewski.
W 1819 roku liczba uczniów zmniejszyła się o połowę. Było ich wówczas ok. 28, gdyż
mieszkańcy „oszczędzali” na opłatach i pod różnymi pretekstami nie posyłano dzieci do szkoły.
Najczęstszym pretekstem absencji uczniów było zganianie winy na nauczyciela („bo źle
uczy”)
Pomimo trudności obiektywnych ksiądz Jasiński doprowadził do podpisania umowy
na wybudowanie nowej szkoły. Nowo wybudowany budynek parafialny składał się
z czterech izb, dwóch alkierzy, dwóch sieni. Stajnia z wozownią, obora i ogród wszystko to
zgrupowano wokół budynków szkoły. Tak jak i poprzednio szkołę utrzymywali mieszkańcy
oraz rodzice uczniów z dawnych naturaliów. Wpłaty uiszczano nieregularnie, co powodowało
często brak środków na wypłatę pensji nauczycielskiej.
Następnym nauczycielem tuszyńskiej szkoły został absolwent Instytutu
Nauczycielskiego w Łowiczu niejaki Ignacy Szklannik, który popadł w konflikt z nowym
księdzem proboszczem Ignacym Borzęckim. Nauczyciel pozostał na swym stanowisku (po
odwołaniu się w powiecie po decyzji burmistrza i ławników miejskich) do roku 1840. |Szkoła
miała już wtedy 100 uczniów, a prowadzenie jej przejął Józef Kijewski. Na krótko przed
końcem roku 1849/1850 tj. 18 maja wybuchł pożar najprawdopodobniej wskutek podłożenia
ognia. Spalił się między innymi budynek szkolny. Naukę przeniesiono do budynków
prywatnych odnajmowanych od mieszczan.
Tuszyńska szkoła funkcjonowała pod kuratelą miejscowej parafii do 1864 roku.
A później podzieliła losy innych polskich szkół ze względu na represje popowstaniowe.
14 kwietnia 1863 roku ukazem carskim szkoła została podporządkowana opiece burmistrzów
i wójtów. Językiem wykładowym stał się język rosyjski. W dwadzieścia lat później, 1883-1884
stanęła pierwsza tuszyńska szkoła elementarna. Budynek wystawiono parterowy
z cegły. Pierwszym nauczycielem był Ignacy Białkowski, a ksiądz proboszcz Antonii Trzeciak
został pierwszym katechetą.
W 1897 roku szkoła została przekształcona na dwuklasową, zatrudniającą kierownika
w osobie Pana Białkowskiego i nauczyciela Antoniego Wieczorkowskiego. W późniejszym
okresie pracował tam również Stanisław Wosik i Stanisław Pilczewski. Liczba uczniów
uczęszczających do szkoły elementarnej szybko wzrastała. Z początkowej liczby 182 uczniów
urosła do 300.
Okres międzywojenny oraz czas II wojny światowej
W 1918 roku Polska odzyskała niepodległość. Stworzyło to nowe możliwości dla
rozwoju oświaty. Istniała wielka potrzeba organizacji oświaty uwzględniającej duże
dysproporcje w poziomie kształcenia dzieci. Priorytetem władz |II Rzeczpospolitej stało się
zreformowanie szkolnictwa. 7 lutego 1919 roku wszedł w życie akt prawny „Dekret
o obowiązku szkolnym|”. Wprowadził on 7-letnią szkołę podstawową i obowiązkową dla dzieci
w wieku 7 – 14 lat. Nauka miała być bezpłatna, ale ze względu na trudna sytuację gospodarczą
kraju przepis ten wchodził w życie stopniowo. W zreformowanym systemie oświaty
wykształciły się trzy stopnie szkoły powszechnej:
– pierwszy obejmował cztery klasy;
– drugi – szkoła sześcioklasowa, której ukończenie pozwalało na wstąpienie do gimnazjum;
– trzeci – siedmioklasowy, dla tych którzy nie chcieli kontynuować nauki
w gimnazjum.
W Tuszynie reaktywowana szkoła uzyskała status szkoły siedmioklasowej i nazywała się
od tego momentu Publiczna Szkoła Powszechna III stopnia.
Pierwszym jej kierownikiem został Ignacy Skrobiszewski. O potrzebie funkcjonowania
placówki w Tuszynie świadczy liczba jej uczniów. Wówczas w placówce uczyło się około 700
uczniów. Skala ocen była czterostopniowa (1-4: niedostatecznie, dostatecznie, dobrze, bardzo
dobrze) sprawowanie oceniano słownie (nieodpowiednie, odpowiednie, dobre, bardzo dobre).
Absolwenci szkoły otrzymywali świadectwo, na którym widniały oceny ze: sprawowania,
pilności, uwagi, porządku, religii, języka polskiego, matematyki, przyrody, geografii, historii,
rysunku, robót, śpiewu, gier i gimnastyki. Po reformie oświaty w 1932 roku ze świadectwa
zniknęły: pilność, uwaga, porządek.
W roku 1929 Szkołę Podstawową przeniesiono do nowego, dwupiętrowego budynku
mieszczącego się przy ulicy Piotrkowskiej 13. Inwestycja pochłonęła 84 tysiące złotych, ale się
opłacała. Budynek jak na owe czasy był nowoczesny; mieścił 13 izb lekcyjnych, salę
gimnastyczną i posiadał centralne ogrzewanie. Uroczystość przekazania uczniom nowej szkoły
odbyła się 29 listopada 1929 roku. Rok później odbyła się uroczystość odsłonięcia pomnika
króla Władysława Jagiełły. Pomnik ten stanął przed szkołą. Nastał czas intensywnej pracy
oświatowej, a szkoła stała się ośrodkiem życia kulturalnego miasta.
Po napaści Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. okrutne, wojenne czasy dotknęły także
mieszkańców Tuszyna. Szczególnie represje dotknęły ludność pochodzenia żydowskiego oraz
inteligencję. Okupanci zamknęli szkołę, całe jej wyposażenie wywieźli,
a jej kierownika – Stefana Kulczyckiego aresztowali. Hitlerowcy tuszyńską szkołę zamienili na
szpital wojskowy, a pomnik sprzed budynku usunięto (cokół zniszczono, a popiersie
Władysława Jagiełły schowali polscy robotnicy i później przewieźli do Zgierza, skąd wróciło
po zakończeniu wojny).
Lata powojenne
Po wyzwoleniu Tuszyna w 1945 roku Stanisław Szymanek, uczestnik powstań śląskich,
zaczął organizować oświatę. Użytkowany przez Niemców budynek szkolny był zniszczony,
zdewastowany i świecił pustkami. Z istniejącej biblioteki szkolnej zostało około 30
woluminów. Ławki i krzesła odzyskano tylko w niewielkiej części. Zatem organizująca się
szkoła nie miała żadnego zaplecza dla jej funkcjonowania. Istniał też problem natury
edukacyjnej; zorganizowanie nauki dla roczników pozbawionych tej możliwości przez lata
hitlerowskiej okupacji.
Pierwsze zajęcia odbyły się w lutym 1945 roku. Młodzież przyjęto do poszczególnych
klas na podstawie egzaminów. Klasyfikacja w roku szkolnym 1944/1945 wykazała 67
uczniów, a pierwsza Rada Pedagogiczna odbyła się 17 maja 1945 r. I tak życie szkoły zaczęło
się toczyć swoim torem. Ustalono program , kalendarz imprez, akcji i apeli. Dnia 16 czerwca
1946 roku odbyło się poświęcenie odrestaurowanego po zniszczeniach wojennych sztandaru
szkoły. Reaktywowano organizacje szkolne; chór, drużynę harcerską, spółdzielnie uczniowską.
Na początku 1947 roku placówka przekształciła się w Publiczną Szkołę Podstawową
Nr 1. W następnym roku Minister Oświaty Skrzeszewski przeprowadził reformę programów
nauczania, która wprowadziła zasady materializmu i marksizmu-leninizmu (w tym od 1949
roku język rosyjski jako obowiązkowy). Następnym krokiem było wycofanie religii
i związanych z nią tradycji wpisanych w życie szkoły. Nawet po tzw. ”odwilży” szkoły były
upartyjniane. Na krótko wróciła religia do tuszyńskiej szkoły. Po 4 latach została wycofana pod
pretekstem przeciążenia sal.
Duże zadania stanęły przed szkołą z okazji obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego
oraz 550 – lecia Tuszyna. Wtedy w placówce uczyło się prawie 600 uczniów w 16 oddziałach.
Kierownikiem szkoły w roku milenijnym był Michał Śmiszkiewicz.
Od września 1966 roku wszystkie siedmioklasowe szkoły podstawowe zostały
przekształcone w ośmioklasowe. W tym układzie tuszyńska szkoła przetrwała 30 lat. W tym
okresie przy pomocy Komitetu Rodzicielskiego wybudowano asfaltowe boisko. W samym
budynku uruchomiono gabinet stomatologiczny, znaleziono pomieszczenie na świetlicę.
W wyniku wejścia w życie w 1972 roku nowych uregulowań wyrównujących poziom pracy
wszystkich typów szkół zaczęto likwidować małe placówki oświatowe i tworzenie zbiorczych
szkół gminnych. Z tego powodu tuszyńska szkoła została Zbiorczą Szkoła Gminną Nr 1 dla
uczniów z Tuszyna, Szczukwina, Żeromina, Modlicy i Głuchowa. Nowa ustawa oświatowa
wprowadziła stanowisko dyrektora zamiast dotychczasowych kierowników. Nowym
dyrektorem szkoły został Marcin Cichowicz, a wicedyrektorem Urszula Brzozowska. Później
przyszedł rok 1980 i próba zmian oraz odnowy. Rozpoczął się trudny okres obfitujący w
momenty pełne spięć. Ostatecznie nowym dyrektorem został Stanisław Brzozowski. Po
Stanisławie Brzozowskim dyrektorem na krótko został Włodzimierz Ginter, a po nim funkcję
tę sprawował w latach 1984-1988 Kazimierz Wachulec. Pracowało 30 nauczycieli, personel
obsługi liczył 8 osób. Zwiększony obszar działania i co za tym poszło zwiększenie liczby
uczniów uwidoczniły następny problem organizacyjny: warunki lokalowe. Zaczęto myśleć o
rozbudowie szkoły. Od 1988 roku placówką kierowała przez kolejnych 12 lat Danuta Zuchora,
a wicedyrektorem została Cecylia Olczak. W 1988 roku powstał Społeczny Komitet
Rozbudowy pod przewodnictwem Tadeusza Oleksiaka. Przygotowano listy przyszłych
ofiarodawców, zamówiono projekt, wykupiono teren pod budynek, sporządzono dokumentację
budowlaną i zalano fundamenty. I ten stan trwał przez następne 10 lat. W marcu 1997 roku w
planie inwestycyjnym miasta znalazł się zapis dotyczący rozbudowy SP Nr 1. W tym celu Rada
Miejska podjęła decyzję o zaciągnięciu 1 mln kredytu na zrealizowanie projektu. W przeciągu
dwóch lat ukończono prace. Jednak na wykończenie budynku nie wystarczyło środków. Do
tych działań bardzo aktywnie włączył się Komitet Rodzicielski.
W nowych murach
1 września 1999 roku w związku z wprowadzoną reformą systemu oświaty
i powołaniem gimnazjów, w starym budynku Szkoły Podstawowej Nr 1 powstało Gimnazjum
Nr 1 im. Józefa Domowicza w Tuszynie. Dyrektorem placówki został Jarosław Rados.
2 października 1999 roku nastąpiło uroczyste otwarcie nowego budynku Szkoły
Podstawowej Nr 1. Była to wielka uroczystość, na którą przybyli zaproszeni goście:
przedstawiciele władz wojewódzkich i powiatowych oraz delegacje samorządowe
z burmistrzem miasta – Tadeuszem Walasem na czele.
Przez pierwszy rok funkcjonowania placówki nie dla wszystkich uczniów wystarczyło
sal lekcyjnych. Klasy ósme miały zajęcia jeszcze w starym budynku zajętym przez gimnazjum,
a pozostali uczniowie korzystali z nowej szkoły.
Obiekt posiada 2700 m2
powierzchni użytkowej i 14 pomieszczeń lekcyjnych. Na
parterze znajduje się stołówka, kuchnia i szatnia. Na pierwszym piętrze są gabinety dyrektora
i wicedyrektora, pokój nauczycielski, gabinet pedagoga, logopedy, sekretariat. Na drugim
piętrze jest gabinet pielęgniarki szkolnej, gabinet stomatologiczny i biblioteka. Sale lekcyjne
na pierwszym piętrze służą uczniom klas IV-VI, na drugim – klasom I-III.
Nowy budynek Szkoły Podstawowej Nr 1
Od 2000 roku placówką kierowała przez kolejnych 15 lat Małgorzata Bendor, a funkcję
wicedyrektora objęła Elżbieta Kowalska-Siemaszko. W roku 2000 z inicjatywy rodziców
została powołana Rada Szkoły. Zarówno wspomniana Rada jak i nauczyciele, władze miasta
dostosowali warunki szkoły do nowych realiów (w tym funkcjonowania szkoły podstawowej
w klasach I-VI).
Gimnazjum nr 2 w Tuszynie
Gimnazjum nr 2 w Tuszynie powstało 1 września 1999 r. Zostało powołane Uchwałą Nr VIII/62/99 Rady Miejskiej w Tuszynie z dnia 30 kwietnia.
Pierwszym dyrektorem szkoły została mgr Bogumiła Julczyńska, a od roku 2007 funkcję tę pełni mgr Elżbieta Rygielska.
Przez pierwsze trzy lata gimnazjum nie posiadało swojego budynku i korzystało z gościnności Szkoły Podstawowej nr 2 w Tuszynie. Już wówczas władze miasta postanowiły rozbudować placówkę, w taki sposób, aby gimnazjum znalazło w niej własne miejsce.
Uroczyste oddanie budynku do użytku odbyło się 1 września 2002 r. i wówczas gimnazjaliści rozpoczęli w nim naukę. W nowej szkole do dyspozycji uczniów przeznaczonych jest 8 pracowni wyposażonych w nowoczesny sprzęt multimedialny.
Obecnie w Gimnazjum nr 2 w Tuszynie w pięciu oddziałach uczy się 98 uczniów. Kadrę szkoły tworzy siedemnastoosobowa grupa młodych, ale doświadczonych nauczycieli, którzy dbają o wszechstronny rozwój uczniów, czego dowodem są wysokie i bardzo wysokie wyniki osiągane przez trzecioklasistów na egzaminach.
W roku 2000 dzięki zaangażowaniu społeczności szkoła otrzymała zaszczytne imię Władysława Stanisława Reymonta – wielkiego Polaka, Noblisty, który wczesne dzieciństwo spędził w naszym mieście. Uroczystość nadania gimnazjum imienia odbyła się dnia 5 grudnia i od tego czasu co roku obchodzony jest w szkole Dzień Patrona. Tego dnia odbywa się uroczysta msza w intencji pisarza, pierwszoklasiści składają ślubowanie, sadzą przed szkołą symboliczne drzewko, składają również wiązankę pod tablicą upamiętniającą pobyt autora „Chłopów” w naszym mieście.
Gimnazjum nr 2 w Tuszynie jest też członkiem – założycielem Ogólnopolskiego Klubu Szkół Reymontowskich, a uczniowie bardzo aktywnie uczestniczą w corocznych zlotach. W roku 2011 szkole przypadł w udziale zaszczyt zorganizowania XV Zlotu, w którym uczestniczyły delegacje 27 szkół noszących imię Władysława Reymonta z całej Polski.
Pogodne dni gimnazjaliści mogą aktywnie spędzać na słonecznym i przestronnym placu przed szkołą, a gdy robi się zimno do ich dyspozycji są dwa stoły do tenisa, piłkarzyki, szachy, gry stolikowe i czytelnia z multimedialnym centrum informacji.
Nasze osiągnięcia i aktualne informacje zamieszczamy na bieżąco na naszej stronie internetowejgim2tuszyn.szkoly.lodz.pl
Szkoła Podstawowa nr 2 w Tuszynie
Szkoła wczoraj…
Szkoła Podstawowa nr 2 w Tuszynie, założona w lutym 1945 roku, mieściła się początkowo w budynku Szkoły Powszechnej nr 1. Do „Dwójki” uczęszczało wówczas 700 uczniów, nauka odbywała się w 20 oddziałach. Zbyt duża liczba dzieci spowodowała, że władze miejskie wystąpiły do władz powiatowych o przeniesienie placówki do innego budynku. Z dniem 1 września 1945 roku powołano więc w Tuszynie drugą szkołę, której kierownikiem została Antonina Szymanek. W kwietniu 1946 ulokowano nową podstawówkę w przedwojennym Domu Rodzin Policyjnych w Poddębinie. Funkcję kierownika szkoły objął wówczas Stanisław Szymanek.
W 1963 roku ze względu na rosnące zapotrzebowanie na uzupełnienie wykształcenia w zakresie średnim otworzono w Szkole Podstawowej nr 2 w Tuszynie dwie klasy Wieczorowego Liceum Ogólnokształcącego dla dorosłych jako filię II Liceum Ogólnokształcącego w Pabianicach.
„Dwójka” była jedną z najlepszych szkół w powiecie łódzkim, dlatego kierownik Szymanek podjął starania o to, aby zapewnić nauczycielom i uczniom godziwe warunki pracy. W ramach ogólnopolskiej akcji „Tysiąc szkół na tysiąclecie państwa polskiego” powołano komitet budowy tzw. „tysiąclatki” w Tuszynie Lesie, przy ul. Poniatowskiego. Ziemię pod gmach nowej placówki szkoła otrzymała od władz miasta. Został uroczyście wmurowany kamień węgielny.
W lutym 1964 roku oddano do użytku nowo wybudowaną placówkę i przeniesiono do niej Szkołę Podstawową nr 2, powierzając kierownictwo młodemu nauczycielowi Zbigniewowi Szeflińskiemu. Tu też znalazło swoją siedzibę Liceum Ogólnokształcące pod dyrekcją Edwardy Szeflińskiej.
1 listopada 1969 roku kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 2 został Stanisław Foryś – nauczyciel matematyki. Budowa szkoły a później jej remont i utrzymanie byłyby niemożliwe bez pomocy finansowej, którą szkoła otrzymywała systematycznie od mieszkańców miasta. Placówka rozwijała się, jako jedyna w regionie posiadała pracownie komputerową, został wybudowany stadion sportowy.
Ważnymi wydarzeniami w życiu szkoły były uroczyście obchodzone rocznice powstania tysiąclatki. I tak w styczniu 1989 roku odbyły się obchody 25-lecia istnienia placówki. Podczas tej uroczystości został przekazany ufundowany przez Komitet Rodzicielski sztandar, który od tego momentu zawsze towarzyszy szkole w najważniejszych momentach.
W 1999 roku została przeprowadzona reforma oświaty w wyniku, której powstała 6 – letnia szkoła podstawowa i 3 – letnie gimnazjum. Uchwałą Rady Miejskiej w gminie Tuszyn powołano Gimnazjum nr 1 i 2, które znalazły swoją siedzibę obok szkół podstawowych.
W roku 2002 po 33 latach pracy ustępuje ze stanowiska dyrektora Stanisław Foryś, a jego miejsce zajmuje Urszula Pszonicka, która kierowała placówką 10 lat, do 2012 roku.
Od roku szkolnego 2012/2013 dyrektorem placówki jest Barbara Krawczyk – Podlecka.
Szkoła dziś…
Najlepszą miarą sukcesu szkoły są sukcesy jej wychowanków. Praca wielu pokoleń nauczycieli, uczniów i rodziców przyczyniła się do tego, iż Szkoła Podstawowa nr 2 w Tuszynie osiąga od lat bardzo wysokie wyniki nauczania.
Wynik sprawdzianu szóstoklasisty w kolejnych latach uplasowały naszą szkołę na I miejscu nie tylko w naszej gminie, ale i w całym powiecie łódzkim wschodnim. Średni wynik sprawdzianu w „Dwójce” w roku szkolnym 2015/2016 to ponad 72 %, podczas gdy średni wynik w kraju to ok. 65 %. Na szczególne podkreślenie zasługuje wynik naszych uczniów w części matematycznej sprawdzianu – 71,12 %, podczas gdy średni wynik w Polsce to 54 %. Jest to stanina wyników bardzo wysokich, osiągnęło ją niewielu uczniów w kraju.
Również uczniowie klas trzecich poddawani są wystandaryzowanemu ogólnopolskiemu badaniu umiejętności trzecioklasistów (OBUT). Badano ich umiejętności językowe i matematyczne. Wyniki naszych uczniów zdecydowanie przewyższają średnie krajowe.
Ponadto nasi uczniowie zdobyli m. in. :
– Wyróżnienia w Międzynarodowym Konkursie „Kangur Matematyczny”
– II miejsce w powiecie i I miejsce w gminie w Turnieju BRD
– Miejsca od 6. do 15. w Ogólnopolskim Konkursie Logicznego Myślenia
– Miejsca od 5. do 13. i tytuły laureatów w Ogólnopolskim Konkursie Mitologicznym „Olimpus
– Miejsca 9. i 8. i tytuły laureatów w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Języka Polskiego „Olimpus”
– III miejsce podczas IV Wojewódzkiego Przeglądu Teatrów Szkolnych „Wszystko Gra”, organizowanego pod patronatem Kuratora Łódzkiego dla teatru szkolnego „Bez kurtyny”
– II miejsce podczas ogólnopolskiego plebiscytu „Dziennikarz Obywatelski 2012” dla gazety szkolnej „Dwojaki”
– II w Turnieju Wiedzy o Tuszynie
– III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie „Kocie rymy mlekiem płynące”
– I miejsce w Gminnych Zawodach Pływackich
W roku 2015 głosami internautów otrzymaliśmy tytuł „Najfajniejszej podstawówki powiatu łódzkiego wschodniego” w konkursie portalu nasze miasto.pl
Szkoła systematycznie dba również o poprawę bazy dydaktycznej.
W 2013 roku oddano do użytku szkolny plac zabaw, który powstał w ramach rządowego programu „Radosna szkoła”.
Utworzono ekopracownię i ogród dydaktyczny, korzystając z dofinansowania Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi.
Od roku 2015 szkoła posiada również w pełni wyposażoną pracownię pracy indywidualnej dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
Środki finansowe, wypracowywane przez szkołę, są w całości przeznaczane na zakup kolejnych komputerów, tablic multimedialnych i innych nowoczesnych pomocy naukowych.
Szkoła jutro…
O Szkole Podstawowej nr 2 w Tuszynie mówimy „nasza szkoła”, bo chcemy, aby była przez uczniów, absolwentów, nauczycieli, pracowników, rodziców, władze i mieszkańców postrzegana jako wspólne dobro.
Dlatego też naszym priorytetem jest dbanie o jej stały, rytmiczny rozwój we wszystkich obszarach działania. Tylko rozwijająca się szkoła funkcjonuje prawidłowo i może sprostać wyzwaniom, które przed nią stoją, a tym samym odnieść sukces.
Za kryteria tego sukcesu w „Dwójce” uznajemy:
– Szkołę bezpieczną, wolną od przemocy fizycznej i psychicznej, zarówno w relacjach dorosły – dziecko, jak i w relacjach rówieśniczych.
– Szkołę zapewniającą wysokie efekty kształcenia, zgodne z korczakowską zasadą „Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich stał się tym, kim stać się może”.
– Szkołę otwartą na potrzeby uczniów, rodziców i środowiska lokalnego.
– Szkołę współpracującą ze swoimi interesariuszami.
– Szkołę dobrze wyposażoną, pozwalającą realizować założenia dydaktyczne
– i wychowawczo – opiekuńcze.
– Szkołę zarządzaną w sposób demokratyczny, partycypacyjny, postrzeganą jako wspólne dobro.